‘OMG!’. Het duurt een tijdje voor ik begrijp wat ze hiermee bedoelt. Ze gebruikt het op het moment dat ze verrukt is van iets of helemaal vast zit en het totaal niet meer ziet zitten. Uitersten die steeds terugkeren door haar stripautobiografie heen. Deze kreun is één van de prachtige vondsten van Maaike Hartjes in haar ‘Burn-out dagboek’. Ze klaagt over de saaiheid van haar bestaan. Ze reageert overoptimistisch als ze weer een beetje energie terug krijgt. Ze tekent liefdevol
Lees meer →
Het leven is een spel, maar we nemen het spel niet serieus genoeg. Ik ben dol op spelletjes. Ik vind het heerlijk om met mijn kinderen of neefjes op te gaan in een spel. Of het nu gaat om het in mijn eentje bouwen van een legosysteem, een competitief spel (zolang ik maar win) of een samenwerkingsspel (zoals escaperoomspellen). En ik vind het leuk om dingen te waarderen. Ik merk dat ik me dan gelijk beter ga voelen. Als ik
Lees meer →
Ik hoor je vragen: ‘Wat is dat dan ‘Light Body’? Nooit van gehoord. Iets met meditatie? Och dat heb ik wel gedaan en Het is niets voor mij. Dat doe ik al. Hoe kan een ziende een blinde uitleggen hoe het is om te zien? Hoe kan een gevleugelde een ongevleugelde verwoorden hoe het is om te vliegen? Hoe kan een gestorvene zeggen hoe het is om voorbij de dood te zijn? Ik ga proberen je een beschrijving te geven
Lees meer →Wie staat er aan het stuur in je leven? Mijn vorige blog ging over een violiste die vanuit spanning en onrust haar examen voorbereidde. Haar leraar hielp haar om een ander uitgangspunt in haar leven te vinden: ontspanning, rust en bezieling. Ze liet zich door hem sturen. De vraag is: Wie staat er aan het stuur in haar leven? Ze liet zich eerst sturen door het principe van concurrentie zoals zich dat weerspiegelde in de wereld om haar heen: Ik
Lees meer →De violiste Ze studeerde tien uur per dag op het vioolconcert van Beethoven voor het examen van het conservatorium. Daarmee riep ze bewondering op tijdens try-outs: Wat knap! Haar muziekleraar zag het aan. Tijdens een les twee maanden voor haar examen stopte hij haar in haar spel en nodigde haar uit te gaan zitten voor een gesprek. Hij vertelde haar dat ze ambachtelijk alles uit de kast had gehaald wat nodig was om te slagen voor het examen. Hij had
Lees meer →Een oude indiaan vertelde graag aan zijn kleinzoon over het leven. Op een avond sprak hij over de strijd die in iedereen woedt. Hij zei: “Zoon, de strijd gaat tussen twee wolven die in ons wonen. De eerste is een boze, angstige wolf. Hij is gekrenkt, vol zelfveroordeling en zelfmedelijden. De andere wolf is een kalme. Hij is helder, vredig en vol compassie.” Zijn kleinzoon dacht na en vroeg zijn grootvader: “Welke wolf gaat winnen?” Waarop de oude indiaan zei: “De wolf
Lees meer →‘Waarom lukt het nou niet?’ Die gedachte is dodelijk voor mijn plezier. Er zit, bij mij in ieder geval, een lading op van onvrede en kritiek. Mijn ondermijnende, innerlijke criticus vermomt zich als een eeuwige verbeteraar. Nog zo’n lekkere: ‘Waarom kun je dit nou niet?’ Daaronder zit een dik verwijt verstopt: ‘Omdat je nou eenmaal niet veel voorstelt.’ Nu schijnt meer dan 50 % van de mannen en vrouwen last te hebben van een overuren makende innerlijke negatieve criticus. Vaak
Lees meer →Eén op de zeven werkenden loopt rond met burn-outklachten. Er is iets chronisch mis met hoe we in organisaties werken. Het lijkt zo vanzelfsprekend hoe organisaties zijn ingericht. Maar is er niet een andere manier? Een manier waarop we minder roofbouw plegen op onszelf en op elkaar? Kunnen onze organisaties evolueren? Op inspiratie van een vakgenoot (dank je André) ben ik begonnen aan het boek Reinventing Organizations van Frederic Laloux. Het boek geeft antwoord op de vraag hoe we organisaties
Lees meer →Is het je opgevallen? We zijn gewoontedieren. Als we eenmaal aan een bepaalde manier van doen gewend zijn, dan houden we eraan vast. Te weinig pauzes nemen. Te weinig tijd voor reflectie en rust. Tot laat doorwerken. Ons brein heeft de neiging om steeds te herhalen wat we altijd al doen. Daarvoor heeft het bepaalde neuronen ontwikkeld. Die zijn in de loop van de tijd steeds dikker geworden. Dus zijn we geneigd dingen te doen die passen bij die neuronen,
Lees meer →‘Ik noem het liever geen burn-out, dat klinkt alsof er niks overblijft. Ik noem het mijn wake up call.’ Ze kijkt er vrolijk bij. Een ranke vrouw van 35 in het zwart. Sinds ze acht was wilde ze arts worden. En dat is haar gelukt. Vanessa is KNO-arts en werkt al jaren in een ziekenhuis. Met plezier. Met nachtdiensten. Altijd paraat voor noodgevallen. Met cliëntgesprekken van slechts tien minuten. Met altijd de zorg om fouten te maken bij operaties. Maar
Lees meer →
