Ik heb vorige week een terugblik gedaan op het afgelopen jaar. Een terugblik op het werk met de mensen die ik heb begeleid. Dit doe ik elk jaar rond deze tijd. Tijd om te oogsten, waardering te geven aan wat werkt en mijn energie te versterken met voorbeelden van ervaringen waar ik plezier uit haalde. Wat je aandacht geeft groeit. Er zijn trajecten waarbij ik met voldoening terugblik op de samenwerking. Ik zie coachees zichzelf ontwikkelen: in hun vermogen om
Lees meer →
‘OMG!’. Het duurt een tijdje voor ik begrijp wat ze hiermee bedoelt. Ze gebruikt het op het moment dat ze verrukt is van iets of helemaal vast zit en het totaal niet meer ziet zitten. Uitersten die steeds terugkeren door haar stripautobiografie heen. Deze kreun is één van de prachtige vondsten van Maaike Hartjes in haar ‘Burn-out dagboek’. Ze klaagt over de saaiheid van haar bestaan. Ze reageert overoptimistisch als ze weer een beetje energie terug krijgt. Ze tekent liefdevol
Lees meer →
We kijken samen naar het veelgebruikte flipovervel dat ik uit de stapel van al die andere Coachhuisgebruikers tevoorschijn tover. Drie niveaus. Drie toestanden van, ja van wat, van leven? De meeste mensen gebruiken er maar één. Ik leg uit hoe elk niveau in elkaar zit. Dit had ik op de flap gezet: Hij maakt een aantekening in zijn schrijfboekje. Ik kan het wel waarderen dat hij de tijd neemt om tot zich door te laten
Lees meer →Eén op de zeven werkenden loopt rond met burn-outklachten. Er is iets chronisch mis met hoe we in organisaties werken. Het lijkt zo vanzelfsprekend hoe organisaties zijn ingericht. Maar is er niet een andere manier? Een manier waarop we minder roofbouw plegen op onszelf en op elkaar? Kunnen onze organisaties evolueren? Op inspiratie van een vakgenoot (dank je André) ben ik begonnen aan het boek Reinventing Organizations van Frederic Laloux. Het boek geeft antwoord op de vraag hoe we organisaties
Lees meer →Zijn score op vermoeidheid was hoog. En hij klaagde erover dat hij slecht sliep. Er was veel aan de hand in zijn leven: Uit met zijn vriendin. Een tweede verhuizing binnen een jaar. En dan nog de verhuizing van zijn zieke vader die op zijn bordje kwam. We begonnen de coaching met focussen op het verninderen van stress. Hij pakte zijn levensgewoontes aan: anders eten, bijtijds gaan slapen en voor het slapen geen tv of computer. ‘Geen computer? Maar wat moet ik dan
Lees meer →Ik had haar gevraagd wat haar het meest had geholpen tijdens haar burn-out. Ze zei me: ‘Jouw advies: “Omhels de saaiheid.” ‘ Ze had zich een half jaar eerder met grote weerzin ziek gemeld. Ze moest om het minste of geringste huilen. En dat terwijl ze altijd zo energiek, vrolijk en nuchter was. De eerste weken thuis was ze vreselijk onrustig. Ze wist niet wat ze moest doen om de dag door te komen. Ze vond het maar saai. Haar
Lees meer →Tijdens een inspiratiedag hield Anton Philips een korte inleiding in de vorm van een verhaal. Zijn ‘antwoordde’ wordt ‘antweurdde’. Het doet me denken aan de vroegere Polygoon journaals. Dit was het verhaal: Er waren drie metselaars aan het werk. Een voorbijganger vroeg de eerste metselaar: ‘Wat doe je?’ De metselaar antwoordde: ‘Ik metsel stenen.’ De voorbijganger ging naar de tweede metselaar en vroeg: ‘Wat doe je?’ En de metselaar antwoordde: ‘Ik bouw een muur.’ De voorbijganger vroeg de derde metselaar: ‘En
Lees meer →De afgelopen maanden heb ik mijn handen vol gehad aan het coachen van mensen die overspannen zijn of burn-out. Het gaat me aan het hart dat er steeds meer mensen zijn die last hebben van de gevolgen van chronische stress. Afhankelijk van de ernst van de klachten kan het lang duren voor een coachee weer hersteld is. Soms meldt een coachee zich ziek. Soms is dat ziekteverzuim van lange duur. Burn-out duurt het langst van alle werkgerelateerde psychologische klachten. 25% is
Lees meer →‘Ik noem het liever geen burn-out, dat klinkt alsof er niks overblijft. Ik noem het mijn wake up call.’ Ze kijkt er vrolijk bij. Een ranke vrouw van 35 in het zwart. Sinds ze acht was wilde ze arts worden. En dat is haar gelukt. Vanessa is KNO-arts en werkt al jaren in een ziekenhuis. Met plezier. Met nachtdiensten. Altijd paraat voor noodgevallen. Met cliëntgesprekken van slechts tien minuten. Met altijd de zorg om fouten te maken bij operaties. Maar
Lees meer →Ze liep met twee treden tegelijk de trap op. Zelfs de steile zoldertrap van het Coachhuis nam ze met gemak en ik volgde haar met een groeiende afstand. ‘Zo, dat doe je makkelijk!’ ‘Ja, het gaat weer een stuk beter met me. Een half jaar geleden kon ik niet op mijn voeten staan en kijk nu dit.’ Een paar maanden daarvoor was ze bij me gekomen voor begeleiding bij stress. Ze had al veel zelf gedaan aan haar conditie: dagelijks
Lees meer →
