Hoe keer je de negatieve spiraal van het ‘crisisdenken’

Ik vind dit spannende tijden. Ik merk dat veel vakgenoten minder werk hebben, al jarenlang. Ik ben vaak vol bewondering hoe ze het redden. Laatst moest één van hen overleggen met de bank omdat ze haar hypotheek niet meer kan voldoen. Anderen spreken hun spaargeld aan of volgen marketingcursussen om maar aan opdrachten te komen. Als ik dat hoor, vind ik het niet altijd makkelijk om rustig te blijven. Ik heb geen vast werk. Tot nu toe heb ik steeds genoeg omzet gehaald om van te leven. Maar blijft dat zo? Wanneer ben ik aan de beurt?

Spanning en tekort

Af en toe overvallen dergelijke zorgelijke gedachten me. Op zo’n moment merk ik hoe mijn spieren iets verkrampen en ik mijn werk met meer moeite aan het doen ben. Mijn denken gaat langzamer en er komt minder uit mijn handen. Ik kan moeilijker beslissingen nemen en overzie niet meer wat ik moet doen om mijn werk te managen. Mijn neiging is dan om teveel projecten tegelijk aan te gaan omdat ik daar redding zie. Kortom: ik ga mee in de sfeer van spanning en tekort. En het lijkt wel of ik inderdaad aan de beurt ben: Er lijkt deze maand minder werk te zijn. Dus is het nu ook voor mij zo ver?

In ieders hoofd zit een alarmcentrale: De amygdala.Deze komt in actie zodra er een signaal binnenkomt dat als negatief wordt geïnterpreteerd. Vervolgens stuurt de amygdala informatie rond die grote delen van je brein platlegt. Het noodplan wordt uit de kast gehaald en alles loopt via je emotionele brein, wat een veel beperkter gedragsrepertoire heeft. Dat betekent dat je de neiging hebt om maar een enkele of geen oplossing te zien voor het probleem waar je voor staat. Je kunt niet meer helder nadenken. Je hebt de neiging vanuit paniek iets te doen omdat je controle wilt. En dat is meestal niet de slimste actie.

Dat is dus ook wat er bij mij gebeurt. Het voelt angstig in mijn maag en zorgelijk in mijn hoofd. Ik moet misschien wel ons spaargeld gaan aanspreken voor ons dagelijks leven. En dat is in die zestien jaar dat ik voor mezelf werk nog niet voorgekomen.

Zorgeloosheid

Gelukkig helpt het me als ik mediteer. Ik voel dan de spanning wegebben, de zorgeloosheid komt weer terug en ik kan weer op een rustige manier mijn werk doen. Ik merk weer ruimte in mijn hoofd om te overwegen wat ik kan doen om in deze tijd van bezuinigingen bij te dragen vanuit dat wat ik het liefste doe: mensen helpen lichter te leven.

Wat me ook helpt is om te werken met Emotional Freedom Technique. Een methode waarbij ik klop op bepaalde plekken waardoor je brein kalmeert. Ik houd de emotie die me hindert in gedachten (bijvoorbeeld: ‘Ik ben bang dat ik ons spaargeld moet aanspreken’) en ik klop volgens een bepaalde procedure. Ook vandaag pas ik dat weer toe. Na een paar rondjes kloppen voelt het lichter. De emotie is opgelost en ik voel me vrij. Ik werk nu sinds zo’n zeven jaar met deze eenvoudige methode en ben nog steeds verbluft over de effecten bij mezelf en mijn cliënten. Als je er ook mee wilt leren werken, lees dan het boek ‘Innerlijke Rust met EFT’ van Yvonne Toeset.

En dan is er weer ruimte voor wonderen. Binnen een uur na deze kloprondjes krijg ik via de telefoon contact met twee mensen voor nieuwe coachingstrajecten. Eén van hen heeft haast en wil volgende week al komen. De ander wil het traject het liefst in één keer betalen zodat ik al vroeg weer over geld kan beschikken. Het tij lijkt te keren. En het gekke is: het voelt niet als een wonder. Kennelijk voel ik me beter waardoor het vanzelfsprekend lijkt dat er altijd weer mensen komen voor begeleiding.

Merk je ook de neiging om mee te resoneren met het ‘crisisdenken’? Hoe zorg jij dat je weer kalmeert?