Evolutie, nages, zelfzorg en zelfliefde
Nages is een emotie waar we in het Nederlands geen woord voor hebben. Het is een Jiddisch woord voor het gevoel van trots, genoegen en plezier in wat je (klein-) kinderen doen, zijn en bereiken. Kvellen is het oplichten van je hart dat daarbij hoort.
Zo zaten we te stralen toen we met ons gezin en mijn schoonouders naar Maastricht treinden om te vieren dat mijn oudste dochter Jolijn haar master in Gezondheidswetenschappen had behaald.
Mijn jongste dochter Nanne stuurt me lieve foto’s van haarzelf met haar oppaskindjes. Ik kan ervan kvellen om te zien hoe ze geniet van het contact met hen.
Mijn man was vorige week in Ieper om daar de sporen van de Eerste Wereldoorlog te bekijken. Als ik luister naar zijn verhalen over die tijd, ben ik enorm opgelucht over wat de generaties voor ons bereikt hebben: Ik woon in een land met veel meer vrede, met veel meer welvaart, en een veel hoger opleidingspeil dan 100 jaar geleden. Als dat al in 100 jaar bereikt is, wat kan er dan wel in de komende 100 jaar bereikt worden? Hoopgevend toch?
De wisdomkeepers van de indianen gaan zorgvuldig om met hun beslissingen. Ze vragen zich bij elke belangrijke beslissing het volgende af: Wat betekent dit besluit voor mijn kinds kinderen, zeven generaties ver?
Tim Freke geeft een interessante visie op tijd. We denken vaak dat tijd lineair is. Maar Tim geeft een andere mogelijkheid aan: Tijd is cumulatief. Tijd culmineert in evolutie. Eerst was er The Big Bang. Al expanderend evolueerde materie tot sterren en planeten. Daarna kwam er leven, dat evolueerde vanuit eencelligen naar zoogdieren en mensen.
Momenteel zitten we midden in de evolutie van de psyche, ziel of bewustzijn. Alles wat je in dit leven hebt meegemaakt culmineert in wie je nu bent als persoon. Als mens kunnen we onze psyche, ziel of bewustzijn bewust laten evolueren. Dat is van een andere orde dan de evolutie van materie of van leven. Waar leidt die evolutie van bewustzijn toe over 100 jaar? Dragen onze keuzes bij aan groei of aan regressie? En groei waarin?
Zou je ook kunnen stralen om studenten, leerlingen of coachees die je hebt begeleid? Ik zag het docenten van Jolijn in Maastricht wel doen. Eén van hen spoorde de studenten aan tot ‘Authentic Leadership’. Ik kan me voorstellen dat ze ervan geniet wat haar studenten gaan bijdragen. Ze geven dan door wat ze van haar hebben opgepikt.
Zo kan ik genieten van mijn coachees aan het einde van een traject. Vooral van die manager die ontdekte dat hij teveel van zichzelf gegeven had. Zoveel dat het ten koste was gegaan van zichzelf. Hij zei me dat hij geleerd had om meer zelfzorg toe te passen. Hij had gerealiseerd hoe belangrijk zelfliefde is. Als ik dat hoor, gaat er iets glinsteren in me. Iets dat fluistert: ‘Geef het door, geef het door.’
Mijn hart licht op telkens als ik mijn dochters zie. Als ik denk aan mijn hypothetische hyperachterkleindochter, zeven generaties ver, dan gun ik die generaties dochters na mij dat ze kunnen kvellen. Als ik denk aan wat mijn coachees doorgeven aan anderen en wat die weer doorgeven aan anderen, gun ik ze het gevoel van nages.
