Even a little happiness is great

‘Waarom lukt het nou niet?’ Die gedachte is dodelijk voor mijn plezier. Er zit, bij mij in ieder geval, een lading op van onvrede en kritiek. Mijn ondermijnende, innerlijke criticus vermomt zich als een eeuwige verbeteraar.

Nog zo’n lekkere: ‘Waarom kun je dit nou niet?’ Daaronder zit een dik verwijt verstopt: ‘Omdat je nou eenmaal niet veel voorstelt.’

Nu schijnt meer dan 50 % van de mannen en vrouwen last te hebben van een overuren makende innerlijke negatieve criticus. Vaak overgenomen van een ontevreden ouder, echtgenoot, of baas. Een instantie in jezelf die je dag verpest, faalangst bezorgt en opjut om maar te bewijzen dat je het wèl kan.

Het gemene is dat je het vaak niet doorziet. Hij lijkt zo gelijk te hebben. Voor je het weet ben je gegijzeld door zeurende gedachten, zit je in een neerwaartse spiraal van somberheid en is het geluk vervlogen. Dan maar pillen? Het blijkt niet te helpen. (Trouw: Psycho-pillen doen meer kwaad dan goed).

Tegengif

Het helpt mij om andere kanten in me te ontwikkelen die als tegengif werken.

Accepterende Nieuwsgierigheid bijvoorbeeld. Die maakt wat ruimte in me om te merken dat ik niet samenval met een bepaalde gedachte of gevoel. Ik ben meer dan dat. Ik kan er onderzoekend naar kijken. Schrijven helpt daarbij. Al verwoordend, schrijvend en lezend ontstaat er meer helderheid.

Een Voorzichtige Optimist kan me helpen. Eentje die kijkt naar de kleine dingen in het leven die wel voor me werken. Die kijkt naar eigenschappen van mezelf waar ik best tevreden over kan zijn. Even a little happiness is great.

Helemaal geweldig is Mild Mededogen. Vanuit een vriendelijke blik erkennen dat ik weer eens kritisch bent op mezelf en dat oplossen met een zachte glimlach: ‘Ach ja, ben ik weer eens kritisch?’

Het lijkt zo simpel. Maar dat is het niet als je gegijzeld bent door een dominante innerlijke criticus. Zoals een cliënt van me zei: ‘Waarom kom ik daar nou niet op als ik er middenin zit?’

We hebben elkaar nodig om onszelf te ontzetten.