Professioneel ontroerd

Ze keek me aan met tranen in haar ogen. Dit was echt niet meer was ze wilde.

Ze was nu bijna 60 jaar. Jarenlang had ze succes gehad in haar werk. Zware interimtrajecten waar ze de verantwoordelijkheid voor had gedragen. Volkomen serieus had ze zich ervoor ingezet. Maar eigenlijk had ze er geen plezier in gehad. Het had haar leeggezogen. Ze was op.

Gelukkig hoefde ze niet meer. Ze had geld genoeg! Ze kon eindelijk stoppen. En dan kon ze zich aan iets anders wijden. Dat was ze aan het uitzoeken voor zichzelf.

Wat gaf haar voldoening? Waar wilde ze haar dagen mee vullen?

Tijdens een motivatieanalyse werd het langzamerhand duidelijk. Ze wilde veel meer met haar handen werken. Mooie dingen maken en daarvan genieten. Goed dat dat duidelijk werd.

Maar ze was er nog niet aan toe om van dit toekomstperspectief te gaan genieten.

Het zat haar nog te hoog. Jarenlang had ze zich ingezet voor iets wat haar geen voldoening gaf. Omdat het nou eenmaal moest gebeuren. Omdat ze het gewoon goed kon. Omdat ze zo plichtsgetrouw was.

Maar ze had zichzelf opgeofferd en tekort gedaan. Ze had zo gemist wat nu als mogelijkheid opdoemde: Voldoening vinden in wat ze doet.

Ze voelde verdriet omdat ze zichzelf niet in haar behoefte had gezien. En ze had de tijd nodig om dat tot zich door te laten dringen. Om te rouwen om het verlies van een verleden dat ze niet gerealiseerd had.

Het raakte me. Ik kreeg tranen in mijn ogen terwijl ik naar haar luisterde. Want ik het herkende het.

Ben jij wel eens professioneel ontroerd geweest in je werk? Waardoor?

Ken jij periodes dat je af was gedwaald van werk dat van nature bij je past en je je gedwongen voelde om iets te doen wat je wel goed kon, maar waar je geen plezier in had?